Mijn persoonlijke verhaal 

Hoe ik over mijn ‘no self-love’ ben heen gekomen 

 

Vroeger, vanaf groep 1 tot groep 8 op de basisschool ben ik heel erg gepest. Omdat ik een vrolijk kind was, ging ik toch elke dag met een lach naar school. Maar helaas kwam ik ook elke dag huilend thuis. Ik ben gepest om mijn lengte, om mijn uiterlijk, om mijn manier van doen, en gewoon zonder reden. Op de basisschool had ik daarom bijna geen vrienden en er was maar één iemand die echt mijn vriendin was. Vroeger als ik vriendinnen had, dan pakte de pesters ze af en dan gingen zij mij ook pesten. Dit alles was in groep 8 nog steeds niet gestopt. 

Gelukkig haalde ik het jaar en ging ik naar de 1eklas van de middelbare school. De introweek en de eerste paar weken gingen wel goed, maar daarna ging het weer de verkeerde kant op. Weer werd ik gepest. Nu met dingen zoals je gaat niet om met populaire mensen, mijn uiterlijk of mijn kleding, of een niet zo dure telefoon, dat soort dingen. Er werd naar mij geroepen over straat en op school roddelden mensen de hele tijd over mij en zeiden verschrikkelijke dingen. Alweer had ik weinig vrienden. 

Rond de 3evan het vmbo ging alles al wat beter en voelde ik me al beter op mijn gemak en had een paar vrienden en mensen die ik dacht te vertrouwen. Ik vertelde privédingen en dingen die niemand mocht weten. En op een dag kwam ik erachter dat bijna de hele school wist van mijn privédingen. Mensen lachten me in mijn gezicht uit als ik langsliep. Dat raakte me zo erg dat ik nooit in mezelf heb geloofd. Ik dacht (toen in die tijd) dat ik was wie ze zeiden dat ik was. Iemand die geen talent had, iemand die niks nuttigs kon doen, ik was een niemand. En dit schrijvende vind ik het zo lastig om het over te brengen. Het is gewoon bijna onmogelijk. Ik kan echt niet beschrijven hoe ik me die jaren heb gevoeld. 

Aan het eind van het 3ejaar, begin 4everanderde er iets. Er was weer eens iemand die me vertelde dat ik het niet waard was. Toen dat gebeurde hoorde ik ineens, dat zij het niet waard was. En die andere irritante pesters ook niet. Zij kunnen me niet vertellen wie ik ben! Zij kunnen niet bepalen wat ik kan! En ook: wat doet het er eigenlijk toe wat anderen van mij vinden? Toen realiseerde ik me dat ik al mijn hele leven voor anderen heb geleefd en me altijd heb aangepast op een manier waarvan ik dacht dat zij dat zo wilden. Ook al wild ik het zelf niet en ging het niet vanzelf. 

Ja, ik heb dyslectie: so what! Ja ik val een beetje op! En ja ik ben anders dan de rest: boeie!. 

 

Vanaf toen, ben ik me gaan kleden op de manier waarop ik het zelf mooi vond en ben ik me gaan gedragen hoe ik het wilde. Op die manier begon ik me thuis te voelen in mijn leven en in mijn lichaam. Ook al was ik onzeker over dingen, ik wist: iedereen is onzeker over dingen. De mensen die mij pijn hebben gedaan en de mensen die mij gepest hebben, waren misschien nog wel het minst zeker van zichzelf. Door dat het zo zwaar was tijdens die perioden op school, was het nog heel erg wennen, maar het was heel fijn dat ik deze stap heb kunnen maken. Ik ben voor mezelf gaan uitzoeken wie ik was en wat ik wilde. Het heeft zo lang geduurd al die pijn en het alleen zijn of me alleen voelen. Ik voelde me goed het einde van de 4ejaar, en dat is ook de reden waarom ik het heb gehaald. Toen ik (dit schooljaar) naar een nieuwe school ging, was ik alleen maar blij dat ik zo weinig mensen kende. Weer een nieuwe start! Ik werd echt mijzelf toen. 

Nu gaat het supergoed met me en ik ben er helemaal bovenop gekomen. Natuurlijk zijn er altijd mensen die roddelen of dingen over je te zeggen hebben. Maar waarom zou je dat iets moeten interesseren? De mensen die iets over je te zeggen hebben, zijn meestal de mensen die je niet goed kennen. De boodschap die ik hiermee wil overbrengen is: Blijf bij jezelf. Laat niemand over je heenlopen. Je hoeft er niks van te zeggen, maar als het jou niks boeit, is het meestal ook niet interessant om over je te roddelen of je te pesten.

 

Het was heftig om dit op papier te zetten en om het allemaal weer naar boven te halen. Ik vind het jammer dat ik niet helemaal over kan brengen: ik ben geen schrijver. Maar ik hoop heel erg dat ik hiermee mensen kan helpen die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt.